De familie de Wandel contacteerde Courage omdat hun mama palliatief was en ze graag eens wilde kennismaken. Ze hadden veel vragen en de jongste dochter vond het eigenlijk niet oké dat we nu al over de dood van hun mama praatten, nog voor ze gestorven was.

 

Na een lang gesprek met alle kinderen en hun papa werd de sfeer anders, minder gespannen.  Ze waren gerustgesteld dat ze het afscheid van hun mama en vrouw op hun eigen manier konden vorm geven. Dat zorgde voor gemoedsrust om de laatste dagen aan te vatten.

 

Toen hun mama gestorven was, wikkelden we haar samen in een wade. Ook al dachten ze op voorhand dat ze daar niet bij wilden helpen. Joris en Hedwig droegen hun mama mee naar beneden en waren blij dat ze de vrouw, die hen zo vaak gedragen had, nog een laatste keer zelf mochten dragen.

 

Ludo, haar man dacht dat hij niets op papier ging krijgen. Hij sprak af met Steven om het samen te voor te bereiden, en las toen zo’n mooie tekst voor, waar gelukkig niets meer aan veranderd werd.

 

De kinderen en kleinkinderen dachten mee na over de viering, gingen repeteren, en haalden honderduit herinneringen op over hun kindertijd.

 

De dag voor het afscheidsmoment zei de jongste dochter: ‘ Als er morgen iets misloopt is dat niet zo erg. Ik heb al zo veel deugd gehad aan deze week en zoveel moois gezien dat het niet meer stuk kan.'